M3

โวยวาย... หลังจากการรอคอยที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ แถมยังบอกไม่ได้ว่าจะสิ้นสุดเมื่อใด จึงคว้ามือถือโทรไปโวยวาย M3 ซึ่งก็เป็นดังคาด

หลังจากได้สนทนาและบ่นในเชิงไม่พอใจไปพอสมควรจึงรู้ว่า คนไทยขาดสิทธิส่วนบุคคลและความเข้าใจของสิทธิ์ไปมากอย่างเช่นผมเป็นต้น แต่ก่อนไม่ค่อยโวยวายใคร เพราะว่า ทนได้และไม่อยากเอาตัวเข้าไปวุ่นวายด้วย แต่พอมาถึงจุดหนึ่ง จุดที่ต้อง action นั้นก็ต้องทำ

เป็นเพราะว่าเราไม่ได้ใส่ใจกับการบริการ ดังนั้นผู้ให้บริการจึงไม่เข้าใจบทบาทของผู้ให้บริการที่ดี แต่พอเราโทรไปถามสิทธิ์ที่ผู้ใช้งานพึงจะได้รับ ผู้ให้บริการจึงต้องทำให้ แต่สิ่งที่ผู้ให้บริการสูญเสียไปนั้นคือความมั่นใจ นั้นเป็นสิ่งที่สำคัญมากสำหรับการบริการ

การศึกษากับความเปลี่ยนแปลงที่ตามมา

เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาได้มีโอกาสไปร่วมงานทำบุญที่ภาควิชาฯ สิ่งที่พัฒนาขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเจนคือ "การร่วมมือ" แม้มันจะไม่ใช่ทั้งหมดแต่ก็เป็นการเปลี่ยนแปลงที่ดี เมื่อก่อนได้ศึกษาอยู่ที่นั่น เราจะเห็นได้ว่าการขอความร่วมมือเป็นสิ่งที่อยากที่สุด เพราะอาจเป็นนิสัยเดิมของคนไทย ที่ไม่ค่อยมีใครกล้าพอที่จะรับผิดชอบ แต่ว่าจะช่วยทำ (ผมเรียกว่าไม่รับผิดชอบ)

คราวนี้ส่ิงที่เกิดขึ้นนั้นทำเอาผมประหลาดใจเป็นอย่างมาก ทุกคนที่มาร่วมงาน รวมทั้งน้อง ๆ ที่กำลังศึกษาอยู่ ต่างช่วยกันทำงานโดยรู้ว่าใครมีหน้าที่ต้องทำอะไร ส่วนหัวหน้างานนั้นแค่เดินดู และพบปะผู้คนที่เข้ามาร่วมงาน การทำงานเหมือนมีการซักซ้อมกันเป็นอย่างดี ทุกอย่างลงตัว เหมือนมีการจัดงานนี้มาหลายครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรก

มีน้องหลาย ๆ คนที่ไม่เข้าใจการจัดงานครั้งนี้ และรวมไปถึงอาจารย์หลาย ๆ ท่านด้วย แต่ตัวผมเองมีความเห็นว่า มันเป็นมากกว่าการทำบุญ (หรือว่าถ้าเป็นการทำบุญอย่างเดียวก็ไม่รู้ว่าคนเหล่านั้นจะมาร่วมด้วยหรือไม่) บ่อยครั้งที่เราได้มีการจัดงานประเภทเรียกรุ่นต่าง ๆ มาพร้อมกัน แต่ว่าดูเหมือนว่าจะไม่สำเร็จเท่าที่ควร ทุกคนมาเพราะว่าจำเป็นต้องมา แล้วก็กิน กิน คุย คุย แล้วก็กลับ ผิดกับงานครั้งนี้ ทุกคนมาเพราะว่าคิดว่ามาร่วมทำบุญ แต่ผลพลอยได้นั้นผิดคลาด มันมากกว่านั้น

ลองนึกดูว่าถ้าหากว่าผมเป็นคนหนึ่งที่เรียนที่นั้น แล้วสามารถยกมือไหว้คนต่าง ๆ ได้มากมาย กับ คนที่ไม่ค่อยรู้จักใคร รู้จักแต่รุ่นตัวเอง ความรู้สึกตรงนี้นี่แหละที่ต่างกัน ต้องขอบคุณโชคบางอย่างที่ทำให้ผมได้รู้จักครูคนนั้น และ มีโอกาสได้ทำงานกับครูจึงได้มีโอกาสดี ๆ อย่างนี้


มีรุ่นน้องบางคนถามว่า "พี่เดี่ยวนี้ที่นี่มันต่างกว่าแต่ก่อนอย่างไรบ้าง" ,นั่นคือคำถามสำหร้บคนรุ่นใหม่ ถามคนรุ่นก่อน มันเป็นคำตอบที่ควรแก่การวิเคราะห์ แน่นอนผมไม่ได้ตอบว่ามีอะไรใหม่ หรือว่า อะไรยังอยู่ แต่ผมตอบในเชิงส่วนตัวไปว่า "ความใกล้ชิด" น้องมันทำหน้างง ๆ อธิบายได้ว่า แต่ก่อนการเรียนนั้นมันมีเส้นกั้นระหว่าง อาจารย์และนักเรียน แต่เดี๋ยวนี้มันเป็นครูกับศิษย์

"อาจารย์ คือ บุคคลที่นำความรู้มาสอน นักเรียน คือ คนที่มาเอาความรู้กับอาจารย์"
"ครู คือ ผู้ใฝ่หาวิธีการถ่ายทอดความรู้ ศิษย์ คือ คนที่ศึกษาความรู้จากครู่"

(เอาไว้คราวหน้าจะมาอธิบายว่า อาจารย์ ครู นักเรียน ศิษย์ มันมาอย่างไร)

ศิษย์เข้าถึงตัวครูได้มากกว่า และนั้นเป็นเหตุให้หลายสิ่งเปลี่ยนแปลงไป