ชีวิต ลง ขึ้น ลง ชึ้น

ช่วงหลังนี้ชีวิตมันผกผัน อยู่ในช่วงลง พยายามทำในปัจจุบันให้มันดี เพื่อพยุงให้ช่วงนี้มันไปได้ โดยคาดว่าในภายหน้าอะไรมันจะมีขึ้นบ้าง

เรื่องของสังคม ออนไลน์ ระหว่างผู้สร้างเนื้อหา และผู้ติดตาม

เดี๋ยวนี้อะไร ๆ ก็เข้า สังคมออนไลน์ แต่ในโลกสังคมออนไลน์ ก็แบ่งออกเป็น 2 กลุ่มอย่างชัดเจน คือ
ผู้สร้างเรื่อง และผู้ติดตามเรื่อง

คนที่สร้างเรื่องสร้างครั้งเดียว ส่วนผู้ติดตาม ก็ตามเนื้อหาของผู้สร้าง ที่ได้ตามติดไว้

คราวนี้ก็มาถึงว่า ถ้าวันหนึ่ง ๆ ผมมีเนื้อหาที่ต้องติดตามจากผู้สร้างซัก 100 คน มันก็ไม่ต่างอะไรกับอ่านเรื่องชาวบ้าน 100 คน ยิ่งมีเพื่อนเยอะ เรื่องยิ่งเยอะ

เกมส์ของมันก็คือ ผู้สร้าง เสียเวลานิดเดียวในแต่ละเรื่องที่ส่งมาแสดง แต่ผู้ตาม กลับเสียเวลาอ่านเยอะแยะเกินไป

คุณจะเป็นผู้สร้าง หรือผู้ติดตาม ผมคาดเดาไม่ได้

แต่สำหรับผม ผมขอเป็นผู้สร้างเนื้อหา ไว้ให้ผู้สร้างเรื่อง ติดตามดีกว่า

ทีวีหลาย ๆ ช่อง กับรีโมท เจ้าปัญหา

คงมีหลาย ๆ คนมีปัญหาเหมือนผมเหมือนกัน คือ มีช่องทีวีหลาย ๆ ช่อง แต่ต้องคอยเปลี่ยนไปทีละช่องสัญญาณ เพื่อดูว่ามีรายการอะไรที่น่าดูบ้าง

แน่นอน เราสามารถดูตารางเวลาการออกอากาศได้ แต่ผมก็ขี้เกียจที่จะทำเกินไป

อยากให้ระบบโทรทัศน์ มีการดูรายการพร้อม ๆ กันหลาย ๆ ช่อง

เครื่องบินกระดาษ และความทะเยอทยาน

ตอนมัธยม ผมก็เป็นเด็กที่ค่อนข้าง จะลองเล่นอันโน้น ลองเล่นอันนี้ ตั้งแต่ คิดค้นร่มส่วนตัวแบบไม่มีด้าม จนกระทั่งเกมส์ ขุมทรัพย์มหัศจรรย์ พวกแนวต้องแก้ไขปริศนา แล้วจึงจะผ่านด่านได้

แต่หลาย ๆ ฝันก็ดับไปกับ "ไม้เรียว"

เรื่องมันเริ่มจาก อยู่ ๆ วันหนึ่ง คุณครู เข้าห้องสอนช้ากว่าปกติ ผมและเพื่อน ๆ อีกบางคน จึงนึกสนุก นำกระดาษมาพับเป็นเรื่องบิน บ้างก็ร่อน ในห้องเรียน แล้วดูสิว่าอันไหนจะ "ร่อนได้นานกว่ากัน" อันไหนจะร่อนได้สูงกว่ากัน แน่นอนหละว่า มันต้องมีกระดาษ เกลื่อนห้องเรียน บ้างก็ร่อนไปนอกหน้าต่างบ้าง

แล้วคุณครู ก็เดินเข้ามาเห็นพอดี หลาย ๆ ท่านคงเดาออกว่า ได้เกิดอะไรขึ้นบ้าง แน่นอน ผมและพวกอีกหลายคน โดนไม้เรียวกันถ้วนหน้า

เมื่อเวลาผ่านไปจนมาถึงวันนี้ ผมก็นึกได้ว่า ถ้าช่วงเวลานั้นเกิดมีอะไรมาดนใจให้คุณครู ท่านนั้น มองเห็นความสามารถ หรือจินตนาการ ของพวกนักเรียนดื้อพวกนั้น ท่านคงอยากทำแบบนี้ก็เป็นไปได้

เรียกนักเรียนที่ก่อเรื่องมา แล้วสอบถามว่า พับกระดาษเป็นเครื่องบินอะไรบ้าง แล้วแต่ละแบบมันต่างกันอย่างไร มีหลักคิดอย่างไรในการพัฒนาในแต่ละลำ ถ้ามีการแข่งขันกันพับกระดาษเครื่องบิน พวกเธอจะเข้าร่วมหรือไม่

เหอะๆ ๆ  ไม่แน่ วันนั้น ผมอาจเป็นคนหนึ่งที่เป็นตัวแทนของประเทศไทย เข้าแข่งขันการพับกระดาษเครื่องร่อน ก็เป็นไปได้

แต่คุณครู ก็ข้ามตรงนั้นไป โดยตรงไปยังการลงโทษ ทันที่ โดยไม่ได้อธิบาย ถึง ข้อที่ควรจะสอนในสองเรื่องคือ

1. วิทยาศาสตร์
2. คุณธรรม และความรับผิดชอบของการกระทำ

แต่อย่างน้อย ผมก็ยังมาคิดสิ่งเหล่านี้ได้วันนี้... ขอบคุณครับคุณครู

ถ้าไม่มีใครทำ ก็เสกมันขึ้นมาเอง

เรื่องนี้เดิมทีควรจะไปเขียนไว้ที่ wattana-hinchaisri แต่เนื้อหาส่วนใหญ่เป็นที่เกี่ยวข้องกับแนวคิดมากกว่า จึงขอย้ายมาที่นี่

มันผสมปนเปกันไปหมดตั้งแต่ เรื่องการงาน เรื่องแนวทางการแก้ไขปัญหาของ การใช้งานข้อมูล และการหาทรัพยากรบุคคลที่จะมาพัฒนาระบบ

วันนี้จึงขอนำเรื่องที่เป็นปมผูกเข้าด้วยกันไว้ มาค่อย ๆ แก้ออกเป็นลำดับ ตามความเข้าใจของผมแล้วกัน


ข้อมูลกับการนำมาใช้งาน
"มีข้อมูลเยอะมาก อยากรู้โน้น อยากรู้นี่ ทำอย่างไร?" นี่เป็นคำถามสุด ๆ สำหรับระบบที่มีการใช้งานมาซักพักใหญ่ ๆ คำถามนี้จะได้คำตอบกลับมาไม่ยากหากเป็นระบบบัญชี หรือ ระบบพื้นฐานขององค์กร แต่ถ้าหากระบบที่เรากำลังพิจารณาอยู่นี้ เป็นพวก click stream ก็จะหงายเงิบกันไปซักพัก เนื่องจากข้อมูลเหล่านี้เป็นข้อมูลที่บ่อยครั้งผู้ออกแบบระบบไม่เคยที่จะจัดเก็บให้เป็นโมเดลไว้สำหรับนำกลับมาพิจารณา เช่น log file และยิ่งกว่านั้นพอเป็น stream แล้วก็พบว่า มันเร็ว และเยอะ หรือต่อให้เป็นระบบที่ฐานข้อมูลแบบ relational ก็จะพบว่า ไม่ได้เก็บข้อมูลที่ต้องการไว้ ระหว่างระบบทำงาน ต้องคอยนำแต่ละข้อมูลมาคำนวณใหม่หมดถึงจะได้ข้อมูลที่ต้องการ ตัวอย่างเช่น ระบบค้นหา ที่ออกแบบมาว่าค้นด้วยคำค้นอะไร ความบ่อยในการค้นของแต่ละคน เมื่อถามว่าอยากรู้ว่า ผลของการค้นหาส่วนใหญ่ผู้ใช้งานเลือกสิ่งที่ต้องการจากหน้าไหน เป็นต้น

วิธีการแก้อันนี้มันก็ต้องอาศัยความชำนาญในการแกะข้อมูลออกมาจากหลาย ๆ แหล่ง แล้วค่อยมาคำนวณ ซึ่งใช้เวลาค่อนข้างมาก เดี๋ยวนี้ก็พอจะมีเครื่องมือที่มาช่วยทำได้บ้าง แต่ว่าหาคนเข้าใจทั้งข้อมูลและเครื่องมือนั้นยากยิ่ง แล้วถ้าหากข้อมูลที่มีอยู่นั้นต้องอาศัยความเข้าใจในธุรกิจนั้น ๆ ด้วย ยิ่งไปกันใหญ่ เพราะว่าเครื่องมือพวก BI ในบ้านเรา ส่วนใหญ่จะมีแค่ Accounting และ  Financial เท่านั้น ครั้นพอจะให้คนที่เคยทำ Accounting หรือ Financial ไปทำ ก็จะพบว่า Data Model ที่เคยทำที่อื่นนั้น มันมาตอบโจทย์ ที่ต้องการไม่ได้

แล้วจะทำอย่างไรหละ?

ดูเหมือนมันคงต้องถามกลับไปว่า ข้อมูลที่อยากได้นั้นมันสำคัญอย่างไร แล้วเอาไปใช้ประโยชน์ ได้ไหม ถ้าได้ ก็คงต้องเริ่มจาก ส่งเงินลงไปทำ เริ่มจาก ขุดข้อมูล แบข้อมูล ออกมาดู แล้วค่อยตัดสินใจสร้างสถาปัตยกรรมของข้อมูลที่ต้องการขึ้นมา แล้วนำไปใช้กับระบบที่ใช้งานอยู่หากเป็นไปได้

ผมเคยลุยกับข้อมูลมหาศาล แล้วแบข้อมูลนั้นมาให้ผู้ที่ตัดสินใจดู แต่พอบอกว่าถ้าหากต้องการจะมีระบบที่สามารถแสดงข้อมูลนี้ได้ในภายหลัง ต้องใช้จ่ายเท่าไหร่ ก็ยังไม่เห็นมีใครกล้าตัดสินใจซักคน ก็แสดงว่า "ข้อมูลที่แสดงให้ดูยังมีความสำคัญไม่พอ" จึงยังไม่กล้าลงทุน

แล้วมันใช้ BigData มาช่วยได้ไหม... ผมตอบได้เลยว่า ถ้าหากไม่สร้างสถาปัตยกรรมให้ดี อย่างไรก็หืดขึ้นคอ (จำได้ว่าตอนทำแค่ ETL ก็จะเสียผู้เสียคนไปเลยทีเดียว)

และนั่นเป็นส่ิงที่ผมแนะบ่อย ๆ ว่าให้นึกถึงสถาปัตยกรรม ดี ๆ แล้วค่อยออกแบบ แล้วก็ให้นึกได้ว่า เหมือนกับการสร้างสิ่งปลูกสร้าง ถ้ารากฐานเตรียมไว้ดี จะต่อเป็นอะไรก็ไม่ต้องห่วง

โอ้ย.. มีอีกเยอะครับ เล่าให้ฟังเรื่องการเข้าใจข้อมูลนี้ ยาว....

การศึกษาในระบบ
"หาคนที่สามารถมาร่วมงานและทำกันแบบที่ทำอยู่นี้ได้จากที่ไหน ในประเทศไทย?" ปรงเสียเถอะ เพราะว่าเราไม่ได้มีการเตรียมไว้ให้อย่างแน่นอน ลองนึกดู จะมีสถาบันไหนในประเทศไทย ที่จะพัฒนานักเรียนให้มารองรับคุณได้ ในเมื่อในสถาบันนั้น ๆ ยังไม่มีกรณีศึกษาให้ลองเลย เอาง่าย ๆ แค่ฐานข้อมูลที่มีน้ำมีเนื้อให้มาลองฝีมือ ก็หายากแล้ว อีกทั้งยังระบบจัดการโน้น นี่ นั่นอีก

ผมเห็น Development Zone มาก็หลายที่แล้ว แต่ละที่นี่ยังกับสร้างหอคอยแห่งการเขียนโค๊ดเลย ทางสถาบันไหนจะมีเครื่องไม้เครื่องมือได้ขนาดนั้น?

แล้วอีกอย่าง อาจารย์ที่ว่าสอน ๆ กันอยู่ ผมก็พบว่ามีไม่กี่คนที่ได้มาลงไม้ลงมือทำกันจริง ๆ

แล้วอย่าลืมว่าการศึกษาไทย ไม่ได้เน้นที่เก่งอย่างใดอย่างหนึ่ง แต่เน้นว่า เรียนจบแล้วต้องได้ใบ...ซักใบ ก็พอ

มันก็ไม่แปลกหรอกที่ค่อนข้างหา Developer ยากหน่อยในเมืองไทย

ยังมีอีกหลาย ๆ ส่วนที่เราค่อนข้างจะหา Developer ยากคือ

1. เมื่อเป็น Developer ดี ๆ พออายุได้ ก็จะผลักเค้าให้ไปเป็น Manager ที่ไม่ได้ Develope ซะ เพราะว่า ไม่รู้ว่าจะขึ้นเงินให้อย่างไร
2. คนที่มีโอกาสดี เรียนมหาวิทยาลัยชั้นนำ ไม่่ค่อยมาทำ Developer เพราะว่าที่บ้านมีหน้าที่การงานให้แล้ว จะมาเป็นผู้ใช้แรงงานทำไม (มองซะ Developer เป็นพวกใช้แรงซะงั้น อันนี้ต้องเขียนเป็นอีกเรื่องได้เลย)
3. มีคนที่บอกว่าเป็น Developer เยอะ แต่ที่จริงไม่ใช่ แล้วหลาย ๆ บริษัทก็ไม่ค่อยเจอตัวจริง จึงรู้สึกไม่ค่อยมี
4. Developer ที่คิดว่าดี ส่วนใหญ่จะโดนสูบไปอยู่บริษัท ชื่อเสียงดี ๆ ก่อน แล้วกักบริเวณไว้ จนเป็นง่อย ออกมาทำบริษัทอื่นไม่ได้แล้ว
5. Developer ดี ๆ หมดแรง หมดไฟ เพราะเจอมรสุมในชีวิต จึงทำให้ต้องเปลี่ยนไปทำอย่างอื่น ซะงั้น

เสกมันขึ้นมา
"ถ้าในสถาบันไม่มี แล้วหาได้ที่ไหน" อ้าว... ยังจะถามอีก
ผมชอบไอเดียอันหนึ่งของนักศึกษามหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง เมื่อมีครอบครัวแล้วและมีลูก เค้าหาโรงเรียนที่คิดว่าที่ดี สำหรับลูกเค้าไม่ได้ เค้าก็เลยตัดสินใจ "เปิดโรงเรียนนั้นซะเลย" แล้วให้ลูกคนอื่น ๆ มาเรียนด้วย โดยอยากให้ลูกเรียนแบบไหน ก็คัดเลือกอาจารย์และทรัพยากรมาเลย

เป็นการตอบโจทย์ที่แยบยลมาก...

มันก็เหมือนกัน ทำไมเรามีสถาบันสอนดนตรี สถาบันวาดรูป สถาบันฝึกวิชาชีพเกษตรกรรม สถาบันโน้น สถาบันนี้ได้ แล้วเราทำไมมี "สถาบันสำหรับพัฒนาคนด้านนี้" ไม่ได้ 

ที่เป็นที่ที่มีการสร้างบุคคลากรทางด้านนี้โดยเฉพาะ เป็นที่ที่มีนักเตะที่มีคุณภาพ ชำนาญ ทางด้านต่าง ๆ มากมาย มีความชำนาญหลายๆ ตำแหน่ง ให้เหล่าบรรดาบริษัทที่มีไอเดีย ในการสร้างธุรกิจ มาเล่าฝัน และให้ทางผู้จัดการทีม จัดหานักเตะที่เหมาะสมในการพัฒนาสิ่งนั้น ๆ ให้ 

มันก็จะสมดุลเอง...

ตอนนี้ผมมีไฟ มีประสบการณ์ มีแรง .... แต่อยากได้ตัวช่วย...บ้าง...​ก็...ดี

Archtecture Then Design

When you want to build the project
You need to do architecture then design
Without this it's not easy to maintain.

ครู อาจารย์ สอน ศิษย์

อ่านเรื่องต่าง ๆ ในนี้ (ปรัชญาการทำงาน) แล้วก็มีความคิดวูบ ขึ้นมา
"ครู สอน อะไรบ้าง?"

ครู อาจารย์ ที่ดี เมื่อสอนศิษย์ แล้ว สิ่งที่อยากให้ศิษย์ที่ดีได้ คือ การมีความรู้เริ่มต้นให้เท่ากับครูที่ได้สอน และนำสิ่งที่สอนนั้นไปคิด วิเคราะห์ และทำให้ตนมีความรู้เพิ่มมากขึ้น

เมื่อเกิดการถ่ายทอดอย่างนี้แล้ว ความรู้ที่เกิดจากครูคนแรก ๆ ก็จะเกิดเป็นความรู้มากขึ้นเรื่อย ๆ ไปเอง